Wilde’s paper beweert dat psychopathie misschien geen mentale stoornis is, maar misschien niet iets anders

Al meer dan een halve eeuw worden de soorten antisociale persoonlijkheidskenmerken die we als psychotisch beschouwen – zoals een gebrek aan wroeging, agressie en minachting voor het welzijn van anderen – in verband gebracht met geestesziekten.

De grens tussen gebroken en bruikbare eigenschappen kan in de biologie vervagen, waardoor de mogelijkheid open blijft dat wat nu als een defect wordt beschouwd, werd bevorderd door natuurlijke selectie.

We vinden het misschien moeilijk om te denken aan evolutie die asociale mensen ten goede komt, maar de natuur heeft er geen probleem mee om los te laten Voor de occasionele uitbuiter Binnen anders samenwerkende soorten zoals de onze. Deze alternatieve eigenschappen die psychopaten zo veracht maken, kunnen hen een voordeel geven in een wereld van intense concurrentie om middelen.

Een team van Canadese onderzoekers ontdekte deze mogelijkheid in een studie die vorig jaar in het tijdschrift werd gepubliceerd evolutionaire psychologiemet het argument dat psychopathie enkele van de kenmerken van de stoornis mist, dus het moet meer worden beschouwd als een functie die werkt zoals bedoeld.

Hun conclusie is gebaseerd op een analyse van bestaand onderzoek dat gevalideerde metingen van psychopathie bevat, samen met details over de controle van een persoon. Deze associatie weerspiegelt echter een verouderde wetenschap uit de begindagen van de criminele psychologie.

Historisch gezien zijn de verbanden tussen linkshandig zijn en een ‘slecht’ personage zijn niet besproken. Vroege modellen van psychische aandoeningen En sociologen beschouwen hand-tot-hand-gebruik als een passend teken van iemands decadentie.

De wetenschap beschouwt linkshandige mensen niet langer als sinistere criminelen, hoewel de vraag hoe het gebruik van de hand kan worden geassocieerd met een reeks andere fysiologische En de psychologische eigenschappen Het is nog steeds populair in de zoekresultaten.

Centraal in dit alles staat de eeuwenoude kwestie van nature versus nurture. Genetica lijkt een rol te spelen in de exclusiviteit, zij het enigszins complex. Culturele invloeden kunnen ook bepalen hoeveel een persoon de ene hand boven de andere verkiest, waardoor ze kunnen assimileren in rechtshandige samenlevingen.

Er is ook een overvloed aan omgevingsfactoren, zoals stress, voeding of blootstelling aan vervuiling in de baarmoeder, die het genetische erfgoed van een mens ertoe kunnen aanzetten om de hand in de een of andere richting te gebruiken.

Aangezien de onderzoekers in dit onderzoek geen duidelijk bewijs hebben gevonden dat psychopathische personen minder snel rechtshandig zijn, mag worden aangenomen dat hun ontwikkeling niet noodzakelijkerwijs in significante mate werd beïnvloed door hun omgeving.

Dit laat de mogelijkheid open dat genen die functioneren zoals geselecteerd voor evolutie (zoals de onderzoekers beschrijven), een “alternatieve levensgeschiedenisstrategie” bieden (zoals de onderzoekers beschrijven) voor degenen die ze hebben geërfd.

Er zijn genoeg redenen om op de een of andere manier een oordeel te vellen over het hele debat. Specifiek voor deze studie rapporteerden uiteindelijk slechts 16 studies de uitkomst, waarbij gegevens werden verzameld over minder dan 2000 personen, waardoor het statistisch zwak was.

Ongeacht de steekproefomvang is het moeilijk om variabelen te identificeren in onderzoeken als deze, waardoor het onmogelijk is om de mogelijkheid uit te sluiten dat omstandigheden die watertroebelheid veroorzaken, verstoren.

Bovendien is er een meer filosofische vraag over wat de verschillen in ons uiterlijk en onze functie in de eerste plaats tot een ziekte maakt. Over de veranderende definities van gezondheid en ziekte zijn hele boeken geschreven (een door de auteur van dit artikel).

Psychopathie kan ineens onwenselijk zijn onder de ene reeks voorwaarden en onderschat worden in een andere, zonder beroep te doen op ziektemodellen. Het kan een alternatieve overlevingsstrategie zijn, die in sommige sociale contexten helpt voordat ze in andere een stoornis wordt.

Zoals zoveel dingen in de biologie, is ziekte een handige doos die we in een complex systeem proberen te passen.

klinisch meer psychopathische tweelingen, antisociale persoonlijkheids stoornis (APD), officieel een plaats in de tweede editie van de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-II) in 1968. Zelfs na een aantal herzieningen, APD zit nog in de DSMin de loop van de tijd aangepast met meer objectief waarneembare en verifieerbare normen.

Of we psychopathie ook in de toekomst als een aandoening blijven beschouwen, hangt af van verschillende overwegingen, niet in de laatste plaats van de resultaten van onderzoeken als deze.

Ongeacht hoe we stoornissen zoals APD bekijken, psychopathologie kan een rol spelen in gedrag dat het welzijn van velen verstoort en vernietigt.

Meer weten over hoe het werkt en hoe we degenen die het gebruiken kunnen helpen, is een antwoord waar we allemaal baat bij kunnen hebben.

Dit onderzoek is gepubliceerd in evolutionaire psychologie.